ΤΟ ΤΡΕΛΟΒΑΠΟΡΟ

Μέσα σε ένα εκπληκτικής ομορφιάς ποίημα, ο μεγάλος μας ποιητής Οδυσσέας Ελύτης μιλάει για την Ελλάδα. Την παρομοιάζει με βαπόρι που βγαίνει από τα βουνά. Παράξενη εικόνα! Όμως, το γαλάζιο της θάλασσας, που ακολουθεί το "βαπόρι", δένει με το πράσινο των βουνών. Άλλωστε θάλασσα και βουνό είναι τα κυρίαρχα στοιχεία της ελληνικής φύσης. Το "βαπόρι" αυτό περνάει μέσα από "κύματα" και "φουρτούνες", έρχεται από μεγάλο ταξίδι, πολύ παλιό, μέσα από δύσκολες ιστορικές στιγμές και καταστάσεις. Οι "καπεταναίοι" (κυβερνήτες) έρχονται και φεύγουν και, παρά τα όποια λάθη τους, το "βαπόρι" δεν βουλιάζει. Κι αυτό γιατί στηρίζεται στους "ναύτες" (λαός) που είναι πάνω του. Εκείνοι δεν λογαριάζουν "κατακλυσμούς" και "φουρτούνες". Αθώοι μα και πονηροί, μπαίνουν μέσα σε όλα και καταφέρνουν πάντα να ξεπερνούν τις δυσκολίες, να μανουβράρουν το "βαπόρι" και, έχοντας τον ήλιο φωτεινό οδηγό στο δρόμο τους και τον Χριστό στο πλάι τους, να φτάνουν στον προορισμό, στη νίκη, στην ελπίδα, στη ζωή.

Βαπόρι στολισμένο βγαίνει στα βουνά                                Έλα Χριστέ και Κύριε, λέω κι απορώ
κι αρχίζει τις μανούβρες «βίρα-μάινα».                                τέτοιο τρελό βαπόρι τρελοβάπορο. 

Την άγκυρα φουντάρει στις κουκουναριές                         Χρόνους μας ταξιδεύει δε βουλιάξαμε
φορτώνει φρέσκο αέρα κι απ’ τις δυο μεριές.                     xίλιους καπεταναίους τους αλλάξαμε.

Είναι από μαύρη πέτρα κι είναι απ’ όνειρο                           Κατακλυσμούς ποτέ δε λογαριάσαμε  
κι έχει λοστρόμο αθώο ναύτη πονηρό.                                 μπήκαμε μες στα όλα και περάσαμε.  
Από τα βάθη φτάνει τους παλιούς καιρούς                        Κι έχουμε στο κατάρτι μας βιγλάτορα
βάσανα ξεφορτώνει κι αναστεναγμούς.                              παντοτινό τον Ήλιο τον Ηλιάτορα.